фирзар муртазин биография год рождения
Фирзәр Мортазин: «Мин беркемгә дә берни тиеш түгел»
21 гыйнварда Татарстанның атказанган артисты, популяр композитор Фирзәр МОРТАЗИН күркәм юбилеен – 60 яшьлеген каршылый. Шушы уңайдан юбилярның үзен күреп сөйләштек.
Аралашу вакытында җырчы-композитор янә бер тапкыр гадилеге, ачыклыгы, ихласлыгы белән сокландырды. Кызулыгы, көчле темпераменты, юмор хисе, ут-ялкыны – барысы да бергә аның.
– Фирзәр абый, сез бу көннәрдә юбилей алды мәшәкатьләре белән йөрисез. 60 яшьлегегезне ничек каршы аласыз: «Әле барысы да алда», – дип уйлапмы, әллә инде: «Гомер үтте», – дип уйга чумыпмы?
– Гадәттә, күпләр үзләренең түгәрәк даталары алдыннан: «Ярты гомер генә яшәлде әле. Барысы да алда», – дияргә ярата. Алар ялганлый! 60 тулганда, нинди алдагы тормышны уйлыйсың инде монда, Зөһрә? (Рәхәтләнеп көлә). Кирәкле уңыш җыеп алынган, гомернең бөтен матур вакыты үткән инде. Без хәзер яңа елдан соң витамины беткән алма төсле. Тик менә йөрәкне генә алдап булмый! Ул һаман да 30да, ләкин яшь бара бит. 60 яшь – кеше гомеренең шактый саллы чоры. Шуңа күрә, алдагы көннәргә ниндидер зур өметләр баглыйм, дип, кешене алдыйсым килми. Ходай күпме гомер бирә, шуны матур итеп яшәргә язсын иде дип телим.
– Алайса сөйләшүебезне киләчәккә планнардан түгел, ә артта калган әнә шул матур елларны искә төшереп дәвам итик әле.
– Тормышым уртача узды. Вакытында нужасын да күрдек. Мин бит бик яшьли – 20дә өйләндем. Чит-ят җирләрдә дә йөреп кайтырга туры килде. Наилә апагыз белән тормыш корып җибәргәннән соң, биш-алты ел фатир арендалап яшәдек. Аннан соң, Буаның шикәр заводына мәдәни үзешчәннәр җитәкчесе булып эшкә кергәч, барак бирделәр. Аңа бик нык шатланган идем. Мин үз гомеремдә хөкүмәттән бер фатир да алмадым. Хәтта яшәгән баракны үзебезгә алып калу мөмкинлеге булса да, аны да кире бирдем. Шуңа күрә мин беркемгә дә берни тиеш түгел. Ирешкән уңышларым, тапкан малларым, казанышларым – барысы да үз көчем белән табылган. Мәрхүм әткәй-әнкәйгә рәхмәт, алар безне шулай гадел булырга өйрәтеп үстергән. Шуннан соң тормышымның икенче чоры – җырчы булып йөргән замана килде. Төрле вакытлар булды анда да: начарлыгы да, яхшысы да. Дус дип йөргән кешеләр сатты, дошман дип йөргәне, киресенчә, яхшы булып чыкты. Яныңда сине үтереп-бетереп мактаган кеше – дошманың ул! Дус кеше синең кимчелегеңне дә әйтергә тиеш. Гомумән алганда, гаилә, балаларым белән бик бәхетле мин. Бүгенге көнгә шатланып яшим. 60 яшем дә бик ошый. Пенсиягә чыктым дип, өйдә ятарга уйламыйм анысы. Хәзерге вакытта Буа дәүләт драма театрында музыка бүлеге җитәкчесе булып эшлим, Салават белән концертлар куябыз. Ә кешенең эше булып торса, картаерга вакыты калмый.
– Фирзәр абый, сез бит гаиләгез белән Буа районының Кайбыч авылында гомер итәсез. Моның белән дә эш, иҗат итәр өчен мөмкинлекләр күбрәк дип, башкалага ашкынган башка кешеләргә охшамагансыз. Авылда яшәвегез күңел кушуыдыр дип уйлыйм.
– Әлбәттә! Казанда җиде ел торып карадым мин. Шуннан соң үземнең шәһәр кешесе түгеллегемне аңладым. Мин – бөтен барлыгым белән авыл кешесе. Казанда халык һаман каядыр чаба, каударлана, әшәкеләшә. Гомер буе мал артыннан куа, машина артыннан – машина, фатир артыннан фатир ала. Мин андыйларны кызганам. Миңа нигә кирәк ул? Без авылда һәр вак-төяккә дә куана беләбез. Иртә белән урамга чыгып, таныш йөз күрсәм дә сөенәм. Сандугачлар сайравына, оныкларым кайтып, аларның һәр нәрсәгә сөенә белүен күреп куанам. 55 сутыйлы бакчабызда кавын-карбызга кадәр үстерәбез. Анда үскән һәр җиләк-җимешкә, яшелчәгә шатланам. Менә бу тормыш ичмасам! Әле утынын ватам, әле карын көрим. Җәй көне җир казыйм, су сибәм, рәхәтләнеп печән чабам. Күңел өчен генә каз, үрдәген асрыйбыз. Голландия токымлы кәҗәбез дә бар иде. Анысын Салаватның зоопаркына бирдем. Авылда, су буенда торып, каз-үрдәк асрамаган кешене бөтенләй аңламыйм.
– Алайса авылның проблемалары белән дә яхшы таныш инде сез.
– Кызганыч, авыл бетә. Заманында 200дән артык хуҗалыгы булган зур авыл иде Кайбыч, югыйсә. Биш-алты ел эчендә генә дә 25-30 яшь гаилә китте авылдан, чөнки юллар, эш юк. Аңлашыла инде, мәктәптә укучы балалар саны да елдан-ел кими. Киләсе елга, әгәр ялгышмасам, беренче сыйныфка бер бала да укырга керми. Ташландык нигезләр арта. «Авыл гөрли» дигән фикер дә дөрес түгел. Гөрләми! Авылга башка җирләрдән килеп эшлиләр. Шуңа күрә, минемчә, авылның киләчәге бик аяныч.
– Фирзәр абый, кабат иҗат юлыгызга әйләнеп кайтыйк әле. 80нче елларда көненә өчәр концерт куйган чаклары да бар иде, дип искә алалар сезнең турыда. Ул еллардагы популярлыгыгызның сере нидә иде дип уйлыйсыз?
– Беренче җырымны 1975 елда язган идем. 43 ел була икән инде. Мин эстрадага яңалык булып килеп кердем. Башка төрле стильдә җырлар яза башладык. Яхшы да җырлаганмындыр инде (көлешәбез). Бер-ике елдан соң Салават чыкты. Ул: «Син безгә юл ачып бирдең», – ди. Дөрес, һәр яңалык та авыр кабул ителә. Шуңа күрә ул вакытларда: «Фирзәр модасы кемгә кирәк?» – дигән тәнкыйть сүзләрен дә шактый ишетергә туры килде. Ә бит «Фирзәр модасы» һаман йөри әле!
– Бүгенге эстрадага карашыгыз нинди?
– Ул еллардагы эстраданы бүгенге белән чагыштырырга кирәкми. Заманалар башка. Безнең заманда, худсовет аша узмыйча, сәхнәгә чыгып булмый иде. Хәзер кем тели – шул җырлый. Халыкны гына җыеп бетерергә кирәк. Бүген татар, рус, чит ил эстрадасын да күзәтәм, чөнки шул вакытта гына җыр язып була. Яшьләр арасында хөрмәт иткән бик көчле, сәләтле җиде-сигез җырчым бар. Исемләп әйтмим, чөнки берсен әйтсәм, икенчесе үпкәләр. Берара фонограммага җырлау модасы китте бит. Хәзер ул оят булып санала. Бар, әлбәттә, андыйлар, ләкин күпчелек җырчылар тере тавышка җырлый. Авырган вакытта үземнең дә фонограммага җырлаганым булды, тик ул минеке түгел. Ике җырга авыз ачып «җырлап» чыкканчы, чәчем агара дип торам. Үз тавышың белән җырлаудан да рәхәтрәк хис юк.
– Кызыгыз Чулпан да эстрадада матур гына адымнар ясый башлаган иде шикелле.
– Ул бу эш белән ныклап торып шөгыльләнергә үзе дә теләмәде. Җырлау аңа хобби гына иде. Аның белән ике альбом чыгардык. Чулпанның 18 җыры бар. Хәзерге вакытта гаиләсе белән Мәскәүдә яши. Юрист булып эшли. Ике кызлары бар. Улым Ленар да үзе өчен генә җырлый.
– Фирзәр абый, композитор буларак иҗат иткән ничә җырыгыз бар?
– Санаганым юк. Кайберәүләр «китап та чыгарыйк» дип тәкъдим иткән иде. Мин аны кирәк дип санамыйм. Бүгенге белән яшәргә кирәк. Һәр нәрсә үз вакытында кадерле һәм кирәкле.
– Уңышлы җыр иҗат итү формуласын әйтегезче.
– Аның формуласы гади. Яхшы шигырь + яхшы көй + шәп аранжировка + шәп җырчы = менә дигән җыр. Мин җырны сүзгә карап язам. Көй шигырь укыганда ук туарга тиеш. Шуңа күрә матур шигырьне укыйм да шундук язам да. Бервакытта та үземне мәҗбүриләмим. Җырны акча эшләү максатыннан да язмыйм. Күңел өчен язам. Безнең татарда җыр сатып баеп булмый. Руслар әнә 40-50 долларга сата, ә бездә 15 мең сумга да аласылары килми. Дусларга сатып бирмим, читләр сораса – сатам.
– Күңелегезгә бөтенләй һуш килмәгән җырчылар да җырларыгызны башкарамы?
– Мин андыйларга җырны биреп тә тормыйм. Җырчыларны эзләп йөрмим, алар үзләре мөрәҗәгать итә. Өйгә киләләр.
– Чын дуслык, кешеләр арасындагы үзара мөнәсәбәтләр турында да сүз кузгаткан идегез. Бүген сез Салават Зәкиевич белән бергә эшлисез. Замандашлар, иҗатташлар, дуслар булудан тыш, сезне тагын нәрсә берләштерә?
– Икебезнең дә холыкларыбыз бертөсле. Аена бер-ике тапкыр сугышып, бер-ике тапкыр дуслашып алмасак, күңел булмый (рәхәтләнеп көлә). Әлеге сүз көрәштерүләр, әлбәттә, иҗат, җыр аркасында килеп чыга. 29 ел буена эстраданы тотып тору бик кыен. Ә Салават һаман да тулы залларга эшли. Мин аны феномен дип әйтер идем. Шуңа күрә яшьләргә шундый озын гомерле җырлы тормыш телим. Хәзер җырчылар, сәхнәгә чыгып берничә ел җырласа, биш, ун еллык «юбилей»ларын үткәрә башлый. Ә Салават 25 ел җырлагач кына беренче юбилей үткәрде. Менә тыйнак артист нинди була ул! Мин дә 60 ел яшәп, юбилей концертымны беренче тапкыр гына уздырмакчы булып йөрим.
– Холык дигәннән, сез дә кызу канлы кешегә охшагансыз.
– Әйе, кызу кеше мин! Ләкин тиз кайтам. Чынлап әйтәм: эчемдәгесе – тышымда. Нинди генә дәрәҗәле кеше булса да, әйтәсе сүземне барыбер әйтәм. Шуның өчен күп кеше яратмый да мине. Әмма җырчылар ихтирам итәләр, чөнки мин аларның үзләрен дә бик хөрмәт итәм.
– Чын дусларыгыз бармы?
– Бар. Ике чын дустым бар, ләкин исемнәрен әйтмим. Алар җырчы түгел. Минем зур урын биләүче бер дустым бар. Ул: «Бөтен кешене гафу итә белергә кирәк», – ди. 55 яшемә кадәр беркемгә ачуым килми иде. Шуннан соң бик усалландым. Ачу тота башладым, чөнки тормыш юлымда бик зур начарлыклар эшләгән кешеләр булды. Алар хәзер минем өчен юк. Кешенең бөтен усаллыгы акча җитмәүдән, комсызлыктан дип уйлыйм. Мин үзем 1988 елда аякка ныклап торып бастым, чөнки 100-120 сумнарга эшләп йөргән вакытларда мин мең сумнар алып кайта башладым. Салымын да вакытында түли идек. Матди яктан күтәрелүем дә шул елларда булды.
– Фирзәр абыйның мавыгуларын, шөгыльләрен дә беләсе килә бит инде.
– Балык тотарга яратам. Күптән түгел генә аучылык белән мавыга башладым, ләкин кыргый дуңгызларны гына аулыйм. Спорт яратам. Волейбол уйныйм. Футбол, хоккей белән кызыксынам. Җир эшен яратам. Бәрәңге бакчасын да берүзем казып атам бит мин.
– Хатыныгыз Наилә ханым белән гомер итә башлавыгызга да быел 40 ел була икән.
– Әйе, быел безнең өчен юбилейлар елы. Наиләнең үзенә дә көзен 60 яшь тула. Мәскәү кодаларның да юбилейлары. Наиләм – минем ярты гомерем. Мин гел: «Ресторанда яшим», – дип әйтәм, чөнки ул бик тәмле пешерә. Безнең өйдән кешенең өзелеп торганы юк. Барысын да сыйлап, көйләп, кунак итеп җибәрүче кеше – Наилә. Чибәр дә үзе. Җырларымны да иң беренче ул тыңлый. Шуңа күрә, Аллага шөкер, безнең барысы да яхшы. Тормыш мәгънәсен дә гаилә, балалар, оныклар, күршеләр, туганнар белән дус, тату һәм матур яшәүдә күрәм.
Иң мөһим һәм кызыклы язмаларны Татмедиа Telegram-каналында укыгыз
Клуб любителей творчества композитора Фирзара Му
Антон Плетнев запись закреплена
Клуб любителей творчества композитора Фирзара Му запись закреплена
TAT CULT FEST 2021
Куда пойти на фестивале? Как не упустить важные события? Сохраните этот пост — он поможет сориентироваться в программе и успеть туда, где вы хотели обязательно побывать.
Если что — вам помогут наши волонтеры, они будут на всех площадках Кремля. У нас уже все готово!
Фестивальдә кая барырга? Мөһим чараларны ничек калдырмаска? Бу постны саклап куегыз — аның белән сез барырга теләгән һәр җиргә өлгерәчәксез.
Шулай ук сезгә ярдәмгә безнең волонтерлар киләчәк: алар Кирмәннең һәр мәйданчыгында торачак. Без инде әзер!
Клуб любителей творчества композитора Фирзара Му запись закреплена
TAT CULT FEST 2021
Рассказываем про образовательную программу на TAT CULT FEST!
Альфрид Бустанов, Наталья Федорова и Эльза Набиуллина в формате экспресс-лекций и с помощью увлекательного сторителлинга расскажут о татарском языке с разных ракурсов: истоки, прошлое, настоящее и будущее (привет, текстовые генераторы!)
Показать полностью.
Еще одна часть программы — открытая студия — фестивальный образовательный проект музыкальной лаборатории TAT CULT LAB, в котором каждый может раскрыть свой талант. Внутри уютного шатра вы найдете традиционные и современные музыкальные инструменты и оборудование, которое используют в своей работе профессиональные музыканты.
Программа пройдет в образовательной зоне у мечети Кул Шариф. На лекции нужна регистрация: https://vk.cc/c50h6x 
TAT CULT FEST фестиваленең белем бирү программасын тәкъдим итәбез!
Экспресс-лекцияләрдә Әлфрид Бостанов, Наталья Федорова һәм Эльза Нәбиуллина, кызыклы сторителлинг кулланып, татар теленең «чишмә башы», үткәне, бүгенгесе һәм киләчәге турында сөйләячәк (текст генераторларына сәлам бирдек!).
Киләсе проект — ачык студия — TAT CULT LAB музыка лабораториясе кысаларында чынга ашырыла һәм сәләтләрне ачарга ярдәм итә. Зур чатыр эчендә профессиональ музыкантлар куллана торган заманча музыка кораллары һәм җайланмалары урнаштырылачак.
Белем бирү программасы Кол Шәриф мәчете янында узачак. Лекцияләргә теркәлү сорала: https://vk.cc/c50h6x
Клуб любителей творчества композитора Фирзара Му запись закреплена
Низамов Мубай Калимуллина / 20 августа
20 августа / пятница
В уникальном формате на летней сцене Национального музея Республики Татарстан состоится творческий вечер композитора Эльмира Низамова. Концерт будет состоять из двух частей: в первом отделении Эльмир выступит дуэтом с певцом Мубаем, а во втором отделении с Эльмирой Калимуллиной.
Показать полностью.
Казань, 20 августа Начало: 19.30
Летний двор национального музея РТ (Кремлевская, 2)
Фирзар Муртазин: Какой я есть, таким и принимайте
Опубликовано: 24.06.2004 0:00
О Фирзаре Муртазине не писать надо. Его нужно снимать. Ни одно перо не сможет передать взрывной муртазинский темперамент. И вообще, известный композитор и певец — просто находка для психологов — холерик чистой воды. А если еще принять во внимание его острый язык, то и вовсе — туши свет.
Процесс интервьюирования Фирзар с ходу взял в свои руки.
— О чем говорить будем? — деловито спросил он, расположившись за столом напротив меня.
— Начнем с того, почему вы выбрали для встречи именно это место.
— Камаловский театр? Это мой самый любимый уголок в Казани. И театр замечательный, имею в виду коллектив, и место, где артисту всегда удобно. Я ведь и свои казанские концерты стараюсь только здесь проводить. Мне кажется, в театре имени Камала и для зрителя самый комфортный зал. Здесь аура особая. Никаким «пирамидам» не сравниться. Там, кстати, если вы заметили, публика вечно какая-то вялая. Вот последний «Татар жыры» — сидят в зале люди, еле-еле в ладони похлопывают… А зритель, который приходит в Камаловский, он по-особому активный, очень доброжелательный. Потом акустика тут прекрасная. Прежде были проблемы со светом, мы все таскали сюда арендованную аппаратуру, но теперь и этот вопрос решен.
Я бы с огромным удовольствием вас домой пригласил, но жена в деревне, а без нее не умею я гостей принимать, в доме уюта нет.
— Так куда же вы исчезли в начале девяностых? Не пели, не гастролировали…
— Это долгий разговор. Да и не исчезал я никуда. Вот, к примеру, в Актаныше с тех самых пор, действительно, ни разу не был с концертами. Как-то не сложилось. И честно скажу, живя в провинции, творить невозможно.
— Как это — в провинции?
— Так я только в прошлом году переехал в Казань, а до этого все годы безвылазно прожил в родном Буинском районе. В свое время семь лет подряд, между прочим, возглавлял художественную самодеятельность Буинского сахарного завода. Здесь и начался мой, как вы, журналисты, говорите, творческий путь. Люблю и район свой, и свою деревню. Дом все эти годы строил. Построил наконец-то. За всю свою жизнь я ни одной квартиры от государства просто так не получил. Не будешь же считать нормальным жильем барак, который как-то много лет назад дали мне от сахарного завода. Но тогдашним местным властям не до подъема культурной жизни было. Вот если бы нынешний глава тогда был, я думаю, другое отношение было бы к культработникам. Я не о себе говорю. Себя-то на ноги всегда поставил бы.
Творить музыканту-эстраднику, сидя в деревенском доме, не-воз-мож-но. Здесь нужны контакты, нужны определенные связи, нужно общение. Иначе вся профессиональная жизнь мимо тебя протекает.
Уезжать надо было. Дети выросли. Сын-то Ленар далек от музыки, спорт ему куда ближе. А дочь Чулпан все-таки связала свою жизнь с творчеством. Мне нравится в ней тяга к знаниям. Очень любит учиться. И это замечательно. Закончила вначале институт культуры. Показалось, что мало. Затем закончила юридический факультет. Но все равно вернулась в музыку. О ней надо думать, как ее творческая судьба сложится.
— С таким-то папой, надо думать, сложится.
— Кто будет о моем ребенке беспокоиться, если не я? Тем более, что девчонка по-настоящему талантливая. У нас ведь очень своеобразные отношения в эстрадной сфере. К новым именам относятся настороженно. Их сейчас так много, этих новых имен. Поют все — жены глав администраций, супруги их заместителей, родственники и приближенные. Есть деньги — и поют себе. Да на здоровье, с одной стороны. Мы уж поговорим не об «одноразовых шприцах», а о тех, кто профессионально занимается эстрадой.
— А что тут говорить? Одна и та же обойма и на сцене, и на экране, и в эфире…
— Это особенность нашего татарского зрителя. Ходят и будут ходить на того, кто на слуху, чье имя гремит. А вот молодежи очень трудно пробиться на вершину. Тесно там. Да и к новым именам отношение у зрителя настороженное. Хочешь идти вперед, делать что-то новое — тебя могут просто не понять. Начни петь в стиле русской эстрады, европеизированное что-то — песню просто не примут. А вот болезнь та же, московская: не поют нынче «живьем». Везде — «плюсовки». И если вы видите, что стоят за спиной музыканты и струны дергают, так это для вида. Делать живую музыку под силу только таким татарским мега-звездам, как Салават или Хания. Эстрадный певец средней руки себе такое позволить не может. Это же бешеных денег стоит. Дорогущая аппаратура, для нее транспорт нужен. А необходимость содержать коллектив? Иметь качественный звук — удовольствие не из дешевых. И это опять-таки — изнурительные каждодневные репетиции. Так ведь проще: взял минидиск или аудиокассету, записал «плюс» и чеши себе по сельским клубам. Но ведь у нас богатые традиции «живого» звука. Вспомните такую замечательную казанскую группу, как «Сайяр». Вот где был уровень! Настоящая музыка была.
Сцена — штука дорогая, тут без денежного мешка делать нечего. Вложить надо немало, чтобы вывести новое имя на эстраду. Вот мы сделали клип для Чулпан, в сорок тысяч обошлось. А сколько еще за показ надо платить! И это реалии нынешнего дня.
О каком-то целенаправленном развитии татарской эстрады говорить не приходится. Тут каждый сам по себе. Хотя есть и замечательные имена. Но каждый идет своим путем, пересекаясь только в «солянках» — сборных концертах.
— Но ведь есть у нас Министерство культуры?
— О чем вы говорите? У меня сложилось стойкое убеждение, что оно у нас только для того, чтобы открывать музеи, выставки, памятники. Мы существуем сами по себе, а оно — само по себе. Лично я, да, впрочем, как и подавляющее большинство музыкантов, обхожусь без Минкульта. Я — частный предприниматель, исправно плачу все налоги, сам веду все свои дела. Но ведь это министерство должно быть и идейным вдохновителем, и опорой тем же молодым артистам, и контролирующим органом. Нельзя пускать на самотек эстраду. Посмотрите, что творится в эфире, на сценах. Сейчас там немало псевдотатарских исполнителей. Таких, у которых от слова «татарин» даже одной буковки «т» не осталось. Какая душа, какой «мон»?
Кто угодно может выступать, были бы только деньги. Все вокруг жалуются на низкий исполнительский уровень, на пошлость, захлестнувшую эстраду, на безвкусицу. А что делается, чтобы этого не было? У нас кто угодно может поехать куда угодно и без проблем дать концерт.
— Как вы относитесь к политике?
— От нее я так далек! Даже не спрашивайте ничего — текущий момент, как там, в Гондурасе, и прочее. Это не по мне. Хотя одно скажу: политику делают личности. Я откровенно восхищаюсь, например, нашим премьером Рустамом Миннихановым. Нет, ну вы только посмотрите: куча везде всяких менеджеров работают, суетятся годами, а он куда ни съездит — так тут же наши машины влет уходят. Вот где талант! А наш Президент? Я много езжу по стране. И честно скажу, только тот, кто не видел, как живут в других регионах, может сказать о нем что-то не так. Мы за Шаймиевым, как за каменной стеной живем. Ценить людей надо тогда, когда они рядом. И почести воздавать. А не интриги разводить. Сказать вам одну вещь? Теперь уже можно, наверное. Во время недавних выборов звали меня в Челны с концертом, агитировать за одну партию. Такие деньги предлагали, что не одну квартиру мог бы купить в Казани. И никто бы ничего не узнал. Но для меня было делом принципа — я выбирал этого Президента, я ему доверяю и буду его поддерживать. Вот вся моя политика. А моя жизнь — она в музыке.
— Труден путь из певцов в композиторы?
— Нет, разделять так не будем. Я всегда пел и всегда писал музыку. Нередко и стихи для песен. Не знаю, как сложилась бы жизнь, если бы не сделал в самом начале правильный выбор. Я ведь еще совсем маленький был, когда петь начал. Даже приезжали из Казани за мной, хотели забрать в интернат для одаренных детей. Но родители меня пожалели. И, наверное, правильно. Иначе бы не встретил я на своем пути таких замечательных людей, как Виталий Харитонович Кулинич, мой педагог из Лениногорского педучилища, которого всегда буду помнить. Я сразу после восьмого класса поступил туда на музыкальный факультет. До сих пор с благодарностью каждого своего педагога вспоминаю. Деревенский мальчишка, русского языка не знающий, как на каторгу шел на ту же математику. Как они все меня опекали, как помогали. И, между прочим, те знания, которые в этом пед-
училище давали, оказались куда прочнее и серьезнее, чем в ином институте.
— Сегодня многие поют ваши песни. А что нужно сделать, чтобы пополнить свой репертуар песней Фирзара Муртазина?
— Прийти и попросить песню. Так и делают.
— Хочу, мол, вот такую и такую песню, чтобы о том-то была?
— Чаще несут стихи. Если текст меня задел за живое, то песня будет, а на какой-то пустой мелодраматический набор слов писать и не подумаю, как бы ни просили. Вот мы с вами как-то разговаривали о Раисе Гимадиеве, начавшем писать стихи после тяжелого жизненного испытания. У него настолько поэтичные, музыкальные произведения, что сами собой ложатся на ноты. Знаете, у нас немало прекрасных поэтов. И тем более удивляют пошлость и безвкусица, заполонившие эстраду. Между прочим, иногда я и сам пишу тексты к родившимся мелодиям. Много песен написал для дочери. Кстати, у нас ведь есть замечательные авторы, создавшие немало прекрасных вещей. Вадим Усманов, Рустам Валеев. Я искренне радуюсь их успехам.
— Говорят, к вам просто так не подойти, мол, у вас тяжелый характер.
— Да? Совсем дурной был бы — наверное, не было бы столько друзей. А у меня их много. Свои плюсы и минусы я знаю отлично. Очень требовательный — это точно. Жутко вспыльчивый. Но друзья знают меня, прощают. Иногда кто-нибудь обижается: что, мол, кричишь на меня. А я не кричу. Я так разговариваю. Увлекусь разговором и тон повышаю.
— Люблю. Измениться уже не смогу. Какой есть, таким и принимайте. Но вот могу сказать, что мне в самом себе не очень нравится: я доверчивый, и меня нередко обманывают. Зато два раза один человек меня за нос не проведет, это уж точно. Но я и людям многое легко прощаю. Кроме, наверное, двуличия. Вот это самая гадкая штука на свете. В глаза стелется перед тобой, пылинки сдувает, а за спиной что угодно наболтает. Вот оно — и предательство, и оскорбление.
— А как с вредными привычками?
— Есть такая штука! Легко могу испортить настроение человеку, сказать что-то поперек. Просто так. Правда, потом сам же переживать буду. Но язык у меня точно дурной. И еще — я ругаюсь. Понимаю, что не надо бы. Вроде культурный человек. А не могу иначе. Выругаюсь в семь этажей, тут же на душе легче становится. И опять-таки очень многое может меня растрогать до слез. Иногда смотрю передачу «Ищу тебя», так слезу нет-нет и смахну. Такие истории бывают, что иной мелодраме и не снилось. Я, может, и кажусь грубым человеком, но и жалеть умею. Ненавижу охоту. Очень жалко животных, которых убивают. Птиц жалко.
— А вот рыбалка — это святое. У меня за домом в деревне озерцо есть. Азарт страшный. Вот где адреналин!
— А я слышала — на уток охотитесь.
— Никогда. Я их выращиваю.
— Ну, в деревне утками не удивить, все растят.
— У меня дикие утки живут. Как-то прибилась стайка к нашим домашним уткам. И теперь каждый год прилетают. Они такие маленькие, коричневые. Живут с нашими вместе, кормятся, птенцов выводят, а потом по осени улетают.
— Однако вы прямо-таки примерный хозяин: утки, куры. Огород большой, наверное?
— А как же без него? И картофель сажаем, и овощи, какие надо, на зиму. Помидоры очень люблю.
— Тогда подсказку для ваших фанатов: какому сорту предпочтение отдаете?
— По мне, чем больше плод, тем лучше. Я их ем просто ведрами. Из фруктов моя слабость — груши. В саду посадил шесть разных сортов. Пока хожу вокруг них, облизываюсь. Урожая еще не было, но я его предвкушаю…
Автор статьи: ГАДЕЛЬШИНА Гамира
Выпуск: № 124-125 (25200)